Μάθημα σοφίας

Ναι είναι αλήθεια,κάθε μέρα γίνομαι και πιο σοφός.Σήμερα ,Παρασκευή,καθώς γύριζα σπίτι από την υπέροχη εργασία μου,που παρεπιπτόντως ευτυχώς που υπάρχει αυτή η εργασία για να με απασχολεί δέκα ώρες την ημέρα,σε άλλη περίπτωση δεν θα είχα με τι να γεμίσω τη μέρα μου.Και ασφαλώς πρέπει να ευχαριστήσω τις εκάστοτε κυβερνήσεις που με την ακρίβεια με αναγκάζουν να γεμίσω δημιουργικά και τα βράδια μου σερβίρωντας αλκοολούχα ροφίματα σε περίεργους τύπους που πίνουν για να ξεχάσουν,να πληρώσουν τον λογαριασμό που έκαναν.

Καθώς λοιπόν γύριζα σπίτι,με κοκκινισμένα από τα δάκρυα συγκινήσης μάτια μου,αδυνατώντας να συνειδητοποιήσω αυτό που μου έτυχε,θεέ μου ευχαριστώ είναι παρασκευή,μου δημιουργήθηκε μια αίσθηση κενού.

Ανταρσία! το στομάχι συνωμότησε με τον εγκέφαλο που αυτός με τη σειρά του διέταξε το υπόλοιπο σώμα σε μη υπακοή προς τις επιθυμίες μου για άμεση επιστροφή στην οικία μου.Προδομένος και ανίκανος να αντιδράσω υπέκυψα.

Οινομαγειρείο ήταν ο προορισμός, χοιρινό ψητό με πατάτες ήταν το σύνθημα,παρασύνθημα

δεν ξέρω αν υπήρχε και άν υπήρχε δεν θα μπορούσα να καταλάβω με την μανία που έστελνε, το χοιρινό,το άνω πεπτικό σύστημα στο επαναστατημένο στομάχι μου.

Καθώς έδινα μάχη για την κατατρώπωση της ανταρσίας, μια φιγούρα με ένα ακορντεόν ράντιζε με νότες τα τραπέζια και τους θαμώνες,με το αζημίωτο φυσικά.Έχοντας χωμένο το κεφάλι μου μέσα στο πιάτο, δεν αντιλήφθηκα τον κύριο που είχε έρθει δίπλα μου και παίζοντας με το ακορντεόν ζητούσε να του αφήσω αντίτιμο για την διασκέδαση που μου παρείχε. Εγώ όντως φιλόμουσος,πεινασμένος αλλά φιλόμουσος επαναλαμβάνω,θέλησα να τον συνοδεύσω τραγουδώντας το '' δεν θέλω την συμπόνοια κανενός'' , παλιό λαικό άσμα.

Ξεκινάω θαρραλέα να μουρμουρίσω δεν θέλ...... και το χέρι μου αυτόματα με μπουκώνει με μια πατάτα.Ο κυριος μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει,μπορώ να παραδεχτώ ότι το ξεκίνησα λάθος, στο τραγούδι δεν κόλαγε το φα ύφεση ,που το ξεκίνησα, αφού ο τόνος του είναι από λα και μάλιστα μείζωνα.

Το μαθημα σοφίας που άντλησα από τη σημερινή μέρα είναι ότι ο πεινασμένος δεν καταλαβαίνει την πέινα του άλλου,και εγώ αφού χόρτασα ,το σκέφτηκα αυτό.

Και αδυνατώντας να καταλάβουμε τον συνανθρωπό μας ,οδηγούμαστε στην αποξένωση.

Πάντα θα πεινάμε για κάτι, και εντάξει το στομάχι το γεμίζεις ή το ξεγελάς, τον εγωισμό όμως πως τον χορταίνεις όταν σε διατάζει να τον γεμίσεις?

Σημείωση ο πίνακας έχει τίτλο αποξένωση ,είναι δημιουργία μου.

Στο κάτω κάτω και εγώ το blog το έχω για να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου.