Συσχετισμοί

(Γεράσιμος Γαλιατσάτος, ''Το κερί'')

Το κύμα της θάλασσας έσκαγε νωχελικά πάνω στην άμμο.
 Ένας πατέρας αποκαλούσε τον γιο του ηλίθιο επειδή τόλμησε να παίξει με το νεροπίστολο στην παραλία και μάλλον τον πιτσίλισε.
 Πιο δίπλα ένας άλλος μπαμπάς βοηθούσε το παιδί του με τα κάτι πυργάκια που έστηνε.
 Που και που πέρναγε κάποιο απομεινάρι από κάποια σκισμένη αφίσα του δρόμου, απλά για να δηλώσει την παρουσία της, μιας και το μάτι μας, συνηθισμένο να βλέπει σκουπίδια στις παραλίες αδιαφορεί πλέον για την μοναδικότητα του κάθε κομματιού, για την ακρίβεια αδιαφορεί παντελώς για την ύπαρξή τους.

 Μια επιλεκτική αδιαφορία του εγκεφάλου, που λέει να κρατάς μόνο τις όμορφες εικόνες και να διαγράφεις τις άσχημες.
 Λες και η ασχήμια δεν παίζει και αυτή το ρόλο της;
η ασχήμια δεν είναι αυτή που αναδεικνύει την ομορφιά;  

Το αεράκι παρασέρνει τα μαλλιά της κόρης μου, η οποία χαίρεται να έχει το πρόσωπό της κόντρα στον άνεμο. Γιατί να μην χαίρεται άλλωστε; 
Το νεαρό της ηλικίας της, της το επιτρέπει να έχει κόντρα όλη την ζωή, ούτως ή άλλως αυτή έχει μόνο μέλλον, σε αντίθεση με μένα που έχω να σέρνω τόσα χρόνια παρελθόν σε κάθε μου βήμα, πράγμα που με τραβάει πίσω, με φρενάρει σε κάθε απόφαση που χρειάζεται να πάρω. Όσο πιο σημαντική απόφαση τόσο πιο βαρύ το φορτίο. Μάλλον αυτό εννοούν όταν λένε ότι τα χρόνια σε κάνουν σοφό, σε τραβάνε τόσο πολύ, σε πλακώνουν τόσο βαριά,που στο τέλος μένεις άπραγος να ατενίζεις το κενό.

Και τότε ο κόσμος σε λέει σοφό, δεν κάνεις τίποτα άρα δεν κάνεις λάθη. Οι άνθρωποι φοβούνται τα λάθη, πιο πολύ απ ότι φοβάται ο αθηναίος την βροχή. Δεν είναι υπερβολικό αυτό που λέω, οι αθηναίοι μπορεί να έχουν ένα σορό θετικά, έχουν κουλτούρα, κάνουν πολλές δραστηριότητες είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο ακομπλεξάριστοι από τους υπόλοιπους έλληνες, αλλά έχουν ένα ελάττωμα. Φοβούνται τις καιρικές συνθήκες. Με την πρώτη ψιχάλα γεμίζουν όλοι οι δρόμοι από αυτοκίνητα γεμισμένα από έναν αθηναίο οδηγό. Από έναν τρομοκρατημένο αθηναίο οδηγό. 

Ο φόβος είναι ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία που καθορίζουν την ζωή ενός ενήλικα. Βάσει του φόβου ψηφίζουν, δημιουργούν ιδεολογίες, κινήματα. Ο ενήλικας ζει με τον φόβο, αποφασίζει με το φόβο, ενεργεί με τον φόβο. Ίσως ο φόβος να είναι η τιμωρία του θεού στον άνθρωπο για την αναπτυγμένη νόηση και πνευματικότητα του. Τιμωρία της γνώσης της φθοράς, του επικείμενου θανάτου. Ο φόβος για το τέλος της ζωής, που μεταφέρεται σαν φόβος για οποιοδήποτε τέλος. 

Γι αυτό και σαν λύση, κάτι σαν αντιβιοτικό για το τέλος, εφευρέθηκαν οι θρησκείες.  Που υπόσχονται ότι όσο περισσότερο χρόνο και χρήμα καταναλώνεις στην θρησκεία τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να δράσει το αντιβιοτικό και να γλιτώσεις το τέλος και να ξαναζήσεις σε αυτή τη γη ή να μεταφερθεί η οντότητα σου σε κάποιο άλλο άφθαρτο μέρος. 

Λες και ο θάνατος δεν παίζει και αυτός το ρόλο του; 
Ο θάνατος δεν είναι αυτός που αναδεικνύει τη ζωή;