Βλέμμα προς τα πίσω
Αυτό το παιχνίδι lego, το είχα όταν ήμουν, νομίζω, δύο χρονών.
Μετά από τριάντα εφτά χρόνια ήρθε η ώρα να αλλάξει ιδιοκτήτη. Τόσα χρόνια το είχε φυλαγμένο η μητέρα μου μαζί με κάποια άλλα παιδικά παιχνίδια. Δεν είχα καταλάβει ποτέ τον λόγο για το οποίο το έκανε αυτό.
Δεν είχε κλείσει απλά άλλο ένα αντικείμενο σε ένα κουτί. Είχε φυλάξει το χρόνο. Είχε πάρει την παιδική μου ηλικία, την φύλαξε σε ένα κουτί και το έβαλε στην άκρη. Μια τρύπα στο χωροχρόνο. Ένα ταξίδι πολύ πιο ισχυρό από την ανάμνηση μιας φωτογραφίας.
Στην φωτογραφία αιχμαλωτίζεις την στιγμή. Με τα αντικείμενα ξαναζείς ένα τμήμα μιας περιόδου. Ζεις την ανάμνηση και στις τρεις διαστάσεις.
Ύπουλα πράγματα τα αντικείμενα του παρελθόντος, κάνουν τον άνθρωπο να ξαναζήσει παλιές, ξεχασμένες, κοιμισμένες πνοές. Αισθήματα, σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα. Όλα γίνονται πιο δυνατά.
Γι αυτό και στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο κατακτητής καταστρέφει τα τρισδιάστατα μνημεία του πολιτισμού του ηττημένου. Του καταστρέφει αυτή την τρύπα στον χωροχρόνο. Του κόβει τις ρίζες με το παρελθόν.
Ένα κομμάτι πλαστελίνης υπήρχε μέσα στο κουτί. Είχε πάνω του ακόμα το αποτύπωμα του παιδικού μου χεριού. Εκείνη τη στιγμή που το άγγιζα, νόμιζα ότι άγγιζα εμένα σαν παιδί. Πολύ παράξενο αίσθημα αλήθεια. Εγώ αγγίζω το χέρι μου αλλά όχι του παρόντος παρά του παρελθόντος. Για μια στιγμή ήθελα να φωνάξω ότι όταν θα μεγαλώσω θα γίνω αστροναύτης. Αλλά δεν το έκανα. Ούτως η άλλως, σαν ζωγράφος, μπορώ να ζωγραφίσω τα αστέρια όπως μου αρέσουν, δεν χρειάζεται να πάω μέχρι εκεί πάνω για να τα δω. Φτιάχνω το δικό μου σύμπαν.
Σχόλια