Η ουρά είναι φούξια

Ο Αρτέμης είναι ένας σκύλος. 

Κανένας δεν τον έχει δει, αλλά υπάρχει. Το ξέρουμε, γιατί ακούμε που και που το γάβγισμα του. 

Για την ακρίβεια δεν το ακούμε ακριβώς, απλώς έχουμε μια ενημέρωση ότι αυτή τη στιγμή ο Αρτέμης γαβγίζει. Συνήθως γαβγίζει βαριά και δυνατά. Ούτε πάλι, βέβαια το ακούμε, αλλά η πληροφορία που δεχόμαστε αυτό μας ενημερώνει, ότι ο Αρτέμης γαβγίζει βαριά και δυνατά.

Είναι παντού, βλέπει και ακούει τα πάντα. Τρώει απ' το φαΐ μας, κοιμάται στο κρεβάτι μας. Ταξιδεύει στα όνειρά μας, μας δίνει αγκαλιά όταν την χρειαζόμαστε. Μερικές φορές, ο ίδιος ο Αρτέμης μας ανοίγει το παράθυρο για να δούμε τα παιδιά που παίζουν μπάλα στον δρόμο της γειτονιάς, μέσα στην σκόνη και με τα γόνατα ματωμένα, Μερικές φορές το ανοίγει λίγο απότομα για να προλάβουμε δούμε τα δικά μας ματωμένα, σκονισμένα γόνατα, λίγο πριν μας χτυπήσει η φθαρμένη μπάλα στο κεφάλι.  

   Και τι τρίχωμα έχει ο Αρτέμης για να έχουμε ένα καλό ερώτημα; 

Μα ο Αρτέμης είναι φουντωτός.  Ναι, ο Αρτέμης είναι φουντωτός και μπλε. Όλος μπλε; Εμ, όχι ακριβώς, έχει και άσπρο. Και τα αυτιά του είναι κόκκινα. Αλλά μόνο στις άκρες. Και η ουρά; Μα τι ερώτηση είναι αυτή βρε μπαμπά; Η ουρά είναι φούξια. Τι άλλο θα ήταν;  Σωστά, τι άλλο θα ήταν; Η ουρά είναι φούξια.